De Tovernotenboom 3 English nuts for sale
Iemand zei: Die Tovernotenboom van jou lijkt wel een beetje op de verhalen van Roald Dahl. Ik bedankte voor het compliment maar vond het eigenlijk teveel eer. Ik begreep wel wat de reden van de opmerking was. De grote Engelse auteur van o.m. Mathilde en de GVR is de man geweest die de boosaardigheid en het onfatsoen tot (humoristische) motieven in het kinderboek verhief. Het paste in de naoorlogse tijd. Annie M.G. Schmidt was de Roald Dahl van Nederland. En dan hebben we natuurlijk Astrid Lindgren met haar Pipi Langkous. Het is dus geen wonder dat de trollen uit mijn boekje het liefst voor hun ontbijt kinderen kluiven, Een beetje sprookjesgruwel moet er zijn, al was het alleen maar om het gelukkige einde reliëf te geven.
De opmerking van de persoon hierboven lokte ook nog wel iets heel anders uit, iets wat met de taal te maken heeft.
Ik denk dat iedereen wel eens last heeft van het volgende. Je hoort het begin van een liedje, of een tekstregel, en je raakt dat deuntje of die regel de hele dag niet meer kwijt. Snollebollekes. Als de lente komt... Heb je even voor mij... Het enige wat je kunt doen, is het pesterige wijsje zelf heel hard zingen. Muzikaal je neus snuiten. Zoiets.
Toen iemand Roald Dahl had genoemd, was daarmee in mijn hoofd ook als het ware de schakelaar Nederlands/Engels omgezet.
Nederlands: "In het Verre Bergenland (...)" ; Engels: "In the land of Far Away Mountains (...)"....
En laten we wel wezen: De eerste regel van De Tovernotenboom is in het Engels veel... ja veel wát eigenlijk? Sprookjesachtiger? In de popmuziek heeft dat natuurlijk altijd al zo gewerkt. Teksten als "Ik wil je hand vasthouden" en "Schud je schatje" of "Springend Jaap Vlees" zijn natuurlijk idioot, behalve in het Engels. In het Engels komen er hits van. Maar goed, terug naar mijn boekje.
Dat Engels gaf de woorden voor mijn gevoel een ander karakter. Alsof dat land in het Engels veeeel verder lag, onherbergzamer en romantischer was. Iets wat meer nieuwsgierigheid uitlokte dan in het Nederlands:
Oh yeah, the Far Away mountains, what's going to happen over there? Tell us, please.
Voor ik het goed en wel doorhad, stond er een eerste couplet:
In the land of Far Away Mountains
live two little sisters free,
in a little cosy cottage
near an awesome note nut tree:
Emma-Lee a girly dreamer
and her power sister Elo-Dee.
En als ik dan eenmaal begonnen ben, is het hek van de dam..en wie A gezegd heeft...
Opnieuw aan het schrijven dan maar. Ik zou het toch niet kunnen laten. Eens kijken of ik "De Tovernotenboom" ook in fatsoenlijk Engels op het papier kon krijgen. Niet helemaal onverwacht kwam er iets van terecht. Een vertaling is het niet geworden, dat werd iets stijfs en onmuzikaals. Dan maar een hertaling. Dat lukte. En hoe langer ik ermee bezig was, hoe leuker ik het ging vinden om het verhaaltje nog weer eens trollig, maar dan anderstrollig, Engelstrollig op te schrijven. Nog een tikkie meer Dahl misschien?
“♪Meat, meat, children’s meat,
fat and boneless, good to eat,
Softly, softly, hush my feet,
they must not hear
that we are near♪”
where there’s children, one, two, three,
for chipper’o and chipper’ee ♪”
(no one knows what that may be).
Het is geschikt om voor te lezen aan kinderen van ongeveer 5-9 jaar.
En, o ja, neem dan ook meteen maar die leuke Nederlandse vertaling mee.
Ik hoor graag welke jullie het beste vinden.
En, o ja, luister vooral ook eens naar het stuk van Benjamin Britten, "Phantasy Quartet" Daarmee is het immers allemaal begonnen.
