De Tovernotenboom 2- van strip-operaatje tot sprookje
Hoe nu verder? Er bestond een tot de verbeelding sprekend muziekstuk "Phantasy Quartet" en er was spreektekst die daarmee een interactie zou moeten hebben. De vraag was, of dat allemaal zomaar mocht. Was het geoorloofd iemand tijdens de uitvoering iets te laten zeggen, roepen of zelfs zingen. En, als dat laatste (zingen) níet mocht, mochten die andere dan wél? Was met andere woorden het intellectueel eigendomsrecht van Benjamin Britten in het geding als we pauzes in de uitvoering inlasten om een tekst te laten zeggen of waren we bezig met een eigen nieuw stuk? Navraag bij Buma/Stemra bracht geen uitkomst, de uitgever van een bevriend componist wist het ook niet. De zaakwaarnemer voor de erven van Britten wisten het natuurlijk wél: jaaaa, ik mocht rustig een tekst schrijven en ook wel toevoegen aan het stuk van de componist maar rechten op wat-dan-ook berustten natuurlijk automatisch bij hen, wat denk je wel! Uitvoeren zonder toestemming? Ha! Nee! Einde experiment Britten, zo leek het. Maar de oplossing van het probleem was eigenlijk even ingrijpend als simpel: dan maar géén verhaalsnippers bij Britten, een heel eigen verhaaltje naar aanleiding ván Brittens compositie.
En ziedaar: de trein kon weer rijden: ik had een meisje Elodie en bezorgde haar een zusje Emmalie, gaf karaktertjes, bepaalde de norse slechtheid van de drie trollen, maakte van de notenboom een Tovernotenboom, met muzikale eigenschappen (een beetje Britten moest natuurlijk wel blijven) en begon met korte versjes met soms rijm en soms wat verdoezeling van rijm. Vooral dat proces, het vervaardigen van dat soort versjes (kort, met bij het hardop voorlezen een zweem van rijm en in voor kleine kinderen geschikte taal, maar niet kinderachtig) vond en vind ik een hele toer. Ik had er al een beetje mee kunnen oefenen bij "Floor het IJskonijn"
Uiteindelijk mede dankzij mijn dochter en onvolprezen co-auteur-illustrator Noor ontstond er een boekje waarover wij beiden tevreden zijn: De Tovernotenboom. Het was een sprookje zoals een sprookje moet zijn, met de gruwelgriezel dat de Trollen op zoek gaan naar een ontbijt van malse kindertjes, maar ook met een goede afloop.
Al was ik wel tevreden met dat leuke boekje en die geinige illustraties, toch bleef er nog steeds iets kriebelen... Something itchy I had to scratch
to be continued / wordt alwéér vervolgd...
